Reizen en we gaan nog niet naar huis...

En we gaan nog niet naar huis…
Onze vlucht is geannuleerd! Echt waar. We zouden vanavond om 23.55u vliegen om morgen om 16u op Schiphol aan te komen. Door politieke problematiek daalt de waarde van de Malawiaanse Kwacha, Kenia Airlines aanvaart daarom sinds kort alleen nog buitenlandse valuta (US dollars en euro’s), wat betekent dat de Malawiaan zonder buitenlandse bankrekening niet meer kan vliegen. Kenia Airlines heeft 5 van de 10 vluchten geannuleerd; een telefoontje met KLM wees uit dat onze vlucht een van dezen is. We hadden 2 weken geleden iets van deze problematiek in de krant gelezen en daarna via via e.e.a. gehoord, maar via de officiële weg hoor je NIKS, totdat je je op het vliegveld meldt of zoals nu zelf een telefoontje pleegt… Onze eerst mogelijke vliegoptie is a.s. zaterdag om 12.00u, daar staan we nu voor geboekt.
Hoe dat nu voor ons is? Natuurlijk hadden we ernaar uit gezien om iedereen weer te zien, maar dit is overmacht. We kunnen er ook wel weer de humor van inzien. Ondanks dat we liever vanavond vertrokken waren kunnen we ook nog genieten van onze laatste dagen hier.

Politieke onrust
Er is onrust in Malawi. Door wanbeleid van de huidige president ontstaat de inflatie, het enorme brandstofprobleem/ tekort, enz. Er is een ultimatum van 60 dagen aan de president gesteld, hij heeft echter via de krant al laten weten niet af te zullen treden. We hoorden dat hij ondertussen versneld militairen aan het opleiden is en twee vrachtwagens vol wapens het land binnen heeft laten brengen. Het ultimatum loopt begin mei af, het zal spannend zijn wat er dan gaat gebeuren. De Malawianen zijn van zichzelf heel vredelievend en de nationale mentaliteit is er een van acceptatie, ook in de recente geschiedenis toen Malawi een grote dictator (Banda) had; waar in andere landen opstand of een burgeroorlog zou uitbreken, accepteerden de Malawianen de situatie. Nu lijkt de sfeer echter te veranderen, doordat de hogere klasse van de bevolking nu geen handel meer kan drijven.
Op dit moment (en naar verwachting in ieder geval tot begin mei) is het voor ons niet gevaarlijk. Het enige wat wij merken is dat er rondom de steden meer politie op de been is. Na afloop van het ultimatum zal blijken of de bevolking gaat demonstreren en of de president dit dan met harde hand de kop indrukt of dat Malawi wederom accepteert. We zullen het tegen die tijd waarschijnlijk wel in het Nederlandse nieuws kunnen volgen.

----------------------------------

Reizen
De eigenlijke reden dat we een nieuwe blog wilden plaatsen was om te vertellen over onze reisavonturen van de afgelopen 2,5 week, dat nu dus alsnog! :)

Zomba
Zaterdag 10 maart zijn we naar Zomba gegaan, een stad zuidelijker in Malawi. Uit het boekje begrepen we dat er een mooie botanische tuin moest zijn, daar wilden we de zondagmiddag wel doorbrengen. Na een poos zoeken zagen we achter een heg een mooie tuin liggen; we wisten niet of het de botanische tuinen zouden zijn of dat het bij een huis hoorde, in ieder geval vonden we dat we wel ver genoeg gelopen hadden, dus zijn we onder de heg doorgekropen en hebben onze badhanddoek uitgespreid om van de omgeving te genieten: een mooie waterpartij, kleurrijke bloemen en apen die overal om ons heen dartelden, klinkt goed toch?! Na een uur kwamen er twee mannen een praatje aanknopen, daar hadden we dit keer echt geen zin in, dus probeerden we het wat af te kappen. Het waren echter volhouders en ze vroegen waar we binnengekomen waren, waarop wij naar de verte zwaaiden en zeiden “daar ergens”. Uiteindelijk bleek dat we illegaal in de botanische tuin verbleven en of we alsnog even entree wilden betalen, wat we uiteraard direct gedaan hebben :D.

Zomba plateau
Maandag 11 maart zijn we doorgereisd naar het Zomba plateau; een tafeltopberg op 1800 meter hoogte. Een prachtig mooi en rustig natuurgebied. We zijn hier twee dagen gebleven, hebben de watervallen bewonderd en een wandeling gemaakt met uitzicht over het stuwmeer, heel mooi.
We hadden een heerlijk huisje, echter wel zonder elektra. Daarom hebben we heel creatief in de open haard gekookt. Er was ook geen blikopener, dus heeft Tineke het blikje groenten vakkundig met een mes opengeslagen; de spetters vlogen ons om de oren, maar we hadden onze groenten :D.
Op het plateau staat een prachtig super-de-luxe hotel met kamers rond de US$150 per nacht. Goed onderhouden tuinen en terrassen, het was net een stukje paradijs. De eerste dag hebben we genoten van een heerlijke cappuccino, de tweede dag hebben we onszelf verwend en zijn we daar uit eten gegaan: een buffet om je vingers bij af te likken en wat hebben we genoten van een keer weer een wijntje! De tafel was zo chique gedekt, dat we op een gegeven moment niet meer wisten welk bestek we waarvoor hoorden te gebruiken. Na de soberheid die we de laatste tijd gewend waren voelde het gewoon even ongemakkelijk; het feit dat wij de rijkdom hebben dit te kunnen doen en dat je bediend wordt door de zwarte mensen die zo’n mogelijkheid zelf niet hebben… Het koste best wat moeite om te ontspannen, totdat er na een half uur wat meer gasten binnenkwamen druppelen en we niet meer helemaal alleen in het restaurant zaten. Uiteindelijk hebben we er nog dagen van nagenoten!

Mount Mulanje
Op woensdag 13 maart zijn we naar Mulanje gereisd. De Mount Mulanje is de hoogste berg van Malawi. Vanuit het basiskamp kunnen 20 toppen beklommen worden, de hoogste hiervan is 3002 meter. Mulanje heeft voldoende wandel- en klimmogelijkheden om een sportieveling een maand bezig te houden. Jullie begrijpen dat wij er geen hele maand gespendeerd hebben, wel hebben we met een gids (die overigens als een berggeit de berg opstoof) een stuk van de berg beklommen naar een hele grote, prachtige waterval. De klim was pittig; voor Tineke was het echt de max van haar kunnen, maar eenmaal boven hadden we er zeker geen spijt van: wat was het mooi bij de waterval! En ook de wandeling op zich trouwens, met de uitzichten over het dal, het was absoluut de moeite waard.
Terwijl wij lekker bij de waterval zaten is de gids weer naar beneden gegaan (dit hadden we met hem afgesproken, zodat we de tijd aan onszelf hadden). De heenweg voelde dus als ‘ik ga op reis en neem mee’ voor serieus: ‘rivier over links, bij de grote kei links, pad volgen tot aan de brug, dan… enz. enz.’. Met nog een paar pijlen die de gids in het zand getrokken had moesten we de weg dan terug zien te vinden; best een beetje spannend, maar wij konden dat! :-) Het was mooi.

Cape Maclear
Vrijdag 15 maart reisden we naar het meer; alhoewel, dat was het plan. Door veel vertraging, lang wachten in de minibusjes, enz. hebben we een extra overnachting moeten maken en zijn we op zaterdag de 16e in Cape Maclear aangekomen. Cape Maclear ligt in het zuidelijkste puntje van het Lake Malawi. Het heeft een mooi langgerekt strand en heel helder water. Net als in Senga Bay (waar we een aantal weken geleden waren) wordt het strand en het water door de plaatselijke bevolking gebruikt om te vissen, was en afwas in te doen. Bij het meer hebben we een paar dagen echt heerlijk vakantie gehouden. Op een van de dagen hebben we een boottocht gemaakt naar een eilandje, waar we gesnorkeld hebben tussen vele kleurrijke vissen die zelfs uit je hand aten. Onze gidsen bereidden een lunch voor ons, in ons bijzijn hebben ze een grote vis ontleed, wat ons wel een beetje de eetlust benam, maar eerlijk is eerlijk, hij smaakte goed! Dat vonden de salamanders overigens ook, zij kwamen het eten van ons bord pikken. Bij het Lake zijn veel fisheagles, die hebben we na de lunch gevoerd: er werd een vis in het water gegooid en de fisheagle kwam hem uit het water vissen. Een heel bijzonder gezicht!

Een leuk iets was dat we onderweg naar Cape Maclear twee andere Nederlanders ontmoet hebben die 10 maanden door Afrika reizen, we hebben de hele week met hen opgetrokken – heel gezellig!

Wat een nadeel van Cape Maclear is zijn de ‘beachboys’, jongens die je van alles willen verkopen, variërend van boottochtjes en schilderijen tot maaltijden op het strand – doordat er in dit seizoen minder toeristen zijn, focussen ze zich met z’n allen op jou, je kan geen 5 minuten op het strand zitten zonder aangesproken te worden, bij vlagen heel irritant.

Monkey Bay
Monkey Bay is een baai zo’n 20 km verderop. We hoorden dat het hier heel anders was – rustiek. Dat wilden we ook wel meemaken, zo zijn we op woensdag met z’n vieren naar Monkey Bay gegaan. Het was er inderdaad mooi en het privéstrand was een verademing. Toch ging onze voorkeur naar Cape Maclear uit, dat was nog mooier.

Tineke vindt de bergschoenen van Gerlinde niet fris ruiken (Gerlinde denkt dat er met haar eigen geurtje niks mis is…), toch worden ze buiten gezet. Dat is tot aan Cape Maclear goed gegaan, daar zijn ze echter op mysterieuze wijze verdwenen (iemand die dezelfde visie als Gerlinde heeft?!). Zo kwam het dat Gerlinde samen met onze medereizigster in Monkey Bay naar het politiebureau gegaan is om aangifte te doen. Een hele belevenis op zich. Allereerst moet je betalen om aangifte te mogen doen. Vervolgens moest Gerlinde een verklaring schrijven: de eerste was veel te feitelijk, want je kan natuurlijk niet zeggen dat er “grijze bergschoenen in die maat en met deze waarde gestolen zijn op die datum en op die plek”, nee, dat moest overnieuw in de zin van “ik was op die plek, mijn schoenen stonden daar, toen ging ik dat en dat doen en toen ik na verloop van tijd terugkwam stonden ze niet op de plek waar ik ze achtergelaten had, enz, enz”. Dit werd door een politieofficier overgeschreven in pure feiten (bijna zoals het eerste opstel), waarmee we zelf naar een internetcafé moesten om het te laten overtypen en printen (op eigen kosten uiteraard), dan weer terug naar het politiebureau, wachten tot degene voor de betaling terug is van theepauze, stempeltje hier, krabbeltje daar en 3 uur later heb je dan een heus politierapport!

In het dorpje zagen we een enorme stoet met luxe auto’s onder politie-escorte: de president! Hij verbleef vanwege onrust in Lilongwe in zijn tweede huis hier aan het meer. Vanachter de half geblindeerde ruit zagen we de man en zijn vrouw naar ons zwaaien, wat toch wel bijzonder was.

Lilongwe
Op vrijdag 23 maart zijn we naar Lilongwe gegaan, een tussenstop onderweg naar Zambia, omdat de reis in 1x anders te lang zou zijn. Lilongwe voelde opeens weer heel vertrouwd, echt een beetje als thuiskomen. We hebben daar twee anderen uit het guesthouse ontmoet. Met hen hebben we een grote markt bezocht en hebben we ’s avonds lekker een hapje gegeten. Dit viel bij Tineke echter niet helemaal goed, ze heeft ’s nachts heel wat keren het toilet mogen bezoeken… laten we het er maar op houden dat we blij waren dat we Loperamide en ORS bij ons hadden ;-). Het was even spannend, maar we hebben de volgende dag toch verder kunnen reizen voor het hoogtepunt van onze reis.

South Luangwa National Park Zambia
De reis naar Zambia was dramatisch. We hebben 13,5 uur gedaan over een rit die normaliter in 6-7 uur gemakkelijk te doen moet zijn. We hebben bij iedere overstap lang moeten wachten. Daarnaast was er veel regen gevallen, waardoor de (zand)wegen in Zambia zeer slecht waren. Tineke was al niet lekker en al het gehobbel in de bus maakte het er bepaald niet beter op. We waren gebroken toen we ’s avonds eenmaal aankwamen. Gelukkig werden we ontzettend leuk en hartelijk ontvangen. Op dat moment hadden we maar oog voor twee dingen: een douche en een bed! Nou, dat hadden ze voor ons!

We overnachtten in een Luxe Safaritent, wat heerlijk was. We hebben genoten van de plotselinge luxe van een warme douche, een schoon bed, een nachtkastje met een nachtlampje erop (voor NL hele basale dingen, maar na de lodges van de weken daarvoor was het voor ons een echte luxe, waar we volop van hebben genoten). Het park werd alleen door de South Luangwa River gescheiden van het National Park, wat betekende dat de wilde dieren ’s nachts ook rondom onze tent liepen: nijlpaarden, olifanten en veel apen. Die dieren maken trouwens een bijzonder geluid, we hebben ons de eerste nacht allebei afgevraagd of die ander zo moe was dat ‘ie wel heel apart ging snurken…?! ’s Nachts mag je niet alleen buiten komen, alleen met watchman, die komt als je met de zaklampje seint.

Zondags hebben we heerlijk een dag rust gehouden op het park. De omgeving was prachtig, de mensen in het park waren ontzettend vriendelijk en het eten was heerlijk. We hebben echt volop genoten!

Op maandag hebben we twee safari’s gemaakt: een ochtendsafari van 6-10.30u en een avond/nachtsafari van 16-20u. Wat was dat bijzonder! Al die dieren die vlak langs je heen lopen: zebra’s, impala’s, olifanten, krokodillen, allerlei soorten vogels, buffalo’s, enz, enz. En een gids die allerlei leuke weetjes en details weet te vertellen. De nachtsafari was het bijzonderst, met een lamp werden roofdieren gespot: zo hebben we 2 luipaarden met 2 kleintjes gezien (onze gids was hierover heel enthousiast “This is amazing, I’ve never seen this before!!” omdat luipaarden normaalgesproken op zichzelf leven). Een van de luipaarden had een impala te pakken gekregen en in de boom gesleept om hem daar op te peuzelen. Het was heel bijzonder allemaal; wat is de natuur mooi gemaakt! Dit was echt het hoogtepunt van onze reis!

Omdat de heenweg zo tegen gevallen was, wilden we de terugweg graag anders en hebben we een taxi besteld. We bestelden hem om 7u, in de hoop dat hij er om 7.30u zou zijn. Uiteindelijk kwam hij om 8u aangeprutteld, hortend en stotend met de rook achter zijn auto aan. Opnieuw starten lukte niet meer, waarop de man tot 9u aan zijn auto heeft staan sleutelen. Toen konden we gaan. Echter begon het gepruttel 5 minuten later weer en na 10 minuten stonden we helemaal stil en kreeg hij z’n auto niet meer aan de praat. Daar sta je dan in de middle of nowhere… Hij heeft allemaal telefoontjes gepleegd en zijn vriend zou met een andere auto komen, maar ja, hoe lang dat dan weer duurt…? Toen kwam er een andere auto langsgereden waarnaar Tineke gelift heeft; het bleken NL te zijn onderweg naar Lilongwe en we mochten het hele eind met hen mee! Wat een luxe! Wat was dat fijn! Het was comfortabel en het maakte dat we de laatste bus vanuit Lilongwe nog konden halen en thuis konden komen, heerlijk.

Vervoer
We hebben op bovenstaande rit na iedere keer op zeer Afrikaanse wijze gereisd: met de minibus of achter op een pick-up (in de regen – waarna snipverkouden, of bovenop een stapel hout). Het reizen hier heeft wat bijzonders; afstanden en tijd komen opeens in een compleet ander perspectief te staan dan in NL; waar je het in NL vervelend vindt als de trein 10 minuten vertraging heeft, is 1,5 uur wachten in een minibus hier gewoon. Afstanden van bijvoorbeeld 4 uur ervaren we hier als kort, terwijl een rit Barneveld-Groningen voor boodschappen doen absurd is. In ons eigen district ervaren we de buschauffeurs als vriendelijk, in het zuiden van het land was dat anders en probeerden ze ons af en toe echt op te lichten, wat een keer ook gelukt is toen we vroegtijdig uit de bus gezet werden met de mededeling dat dit het station was waar wij wezen moesten… Gelukkig konden we vanuit daar een eenvoudige overstap naar onze eindbestemming regelen, maar het gaat om het principe. Reizen is leuk, maar de onzekerheid of je de gewenste afstand in een dag kan overbruggen waren we af en toe zat, net als het eindeloze onderhandelen over prijzen en weten dat ze je altijd proberen af te zetten puur omdat je blank bent en in hun ogen dus een wandelende portemonnee. Dan waren er vervolgens chauffeurs die prima reden en anderen die scheurden alsof ze hun eigen leven moe waren, maar gelukkig is alles iedere keer goed gegaan. Het is wel heel leuk om te zien wat er zoal meegenomen wordt, zo zaten we op een gegeven moment in een auto waar een groot zwijn al tegenstribbelend en schreeuwend in de kofferbak gestopt werd – koffers erbovenop, klep aanduwen en rijden maar weer… Het arme beest was op het moment dat onze koffers er uitgehaald werden helemaal versuft en stil… Je maakt wat mee.

Onderkomens
De onderkomens waren heel wisselend. Over het algemeen sober met alleen 2 bedden en een klamboe. Vrijwel overal kwam alleen een miezerig straaltje koud water uit de douche. De douche zelf bestaat trouwens alleen uit een betonnen hokje met vies uitgeslagen muren en grond. Op de ene plek sliepen we prima, op de andere plek was het onprettig door herrie en een keer voelden we ons echt onveilig doordat er ’s nachts dronken mannen op onze deur stonden te bonken. Het eten was niet erg gevarieerd: overdag een boterham met pindakaas (voedzaam, maar het komt inmiddels onze neus uit), ’s avonds was het per locatie heel verschillend, zo konden we bij het Lake heerlijk uit eten, maar was het eten op andere plekken zeer matig en koud. Ach, het hoort erbij.

Terug op Nkhoma!
We kijken terug op een hele bijzondere en leuke ervaring. Toch is het ook werkelijk heerlijk weer ‘thuis’ te zijn. Vanaf het moment dat we Malawi weer binnenreden voelde het vertrouwd en terug in het guesthouse was het weer echt onze eigen plek. Bijzonder hoe dat in 3 maanden tijd kan ontstaan!

Afscheid
De laatste dagen hier gebruiken we voor nog wat regeldingen en om afscheid te nemen van de mensen die ons hier dierbaar geworden zijn. Het is raar om gedag te zeggen, zonder dat je weet of je elkaar ooit weer gaat zien. Tineke kijkt terug op een goede periode, gaat het Afrikaanse leven missen, maar ziet er vooral ook heel erg naar uit familie weer te zien. Gerlinde is van het Afrikaanse leven gaan houden en zou het liefst echt nog langer blijven. Toch is het ook goed zo.

Zodra we zekerheid hebben over onze vlucht zullen we die gegevens nog doorgeven.

Tot snel!