Ziekenhuis, geitenmarkt en outreach
Door: moederendochterinmalawi
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Gerlinde
17 Januari 2012 | Malawi, Lilongwe
We zijn weer een week verder, een week waarin we nog meer onze draai gevonden hebben. Het leven in Nkhoma begint ons echt eigen te worden; fijn!
Ziekenhuis
We doen ons werk in het ziekenhuis met veel plezier, alhoewel het de meeste dagen erg druk is. Het aantal opnames per dag is afhankelijk van de dag en het weer; in het weekend en op nationale feestdagen (zoals afgelopen maandag) denken veel moeders dat het ziekenhuis gesloten is, waardoor ze dan niet komen en het de dag na het weekend dus extra druk is, met nog ziekere kinderen omdat ze nog een dag later bij het ziekenhuis zijn gekomen. Idem dito als het regent, dan centreren de opnames zich ook op de volgende dag. We hebben beiden in de veelvoorkomende zorg goed onze draai gevonden; opnames doen, medicatie geven, infusen prikken, bloed afnemen, etc. In de complexere casussen of de kritieke situaties blijft het nog zoeken, doordat nergens standaard beleid of afspraken over bestaan, materialen geen vaste plek hebben, clinical officers of artsen soms slecht bereikbaar zijn en we natuurlijk helemaal nergens op ingewerkt zijn, maar alles zelf uit moeten zoeken. Alles gaat op ervaring en gevoel en dat is af en toe best lastig als je ervaring nog beperkt is…, maar ook in complexere casussen doen we per dag nieuwe kennis op, wat ons voor de volgende dag weer wat bekwamer maakt. Een paar casussen om een iets concreter beeld neer te zetten van waar we iedere dag mee bezig zijn, als eerste een situatieschets van hoe 80% van de kinderen momenteel opgenomen wordt en daarnaast twee situaties die we afgelopen week tegen zijn gekomen:
Een moeder komt met haar kindje van 2 naar het ziekenhuis. Het drinkt niet meer, het spuugt, het reageert nog maar matig en bij de screening blijkt het koorts te hebben. In het lab wordt bloed geprikt, het kind wordt op de OPD door een arts gezien die de diagnose malaria met anemie (laag Hb) stelt en een behandeling voorschrijft. Vervolgens komt de moeder met het kind naar de kinderafdeling, naar ons. Wij prikken een infuus, geven het kind Quinine (en antibiotica als het kind ook nog een infectie heeft). Als het kind een bloedtransfusie moet krijgen prikken we nogmaals bloed. We leggen het kind bij 3 andere kinderen in bed, observeren het of het geen stuipen van de koorts en de malaria krijgt, zo wel dan geven we i.o.m. een ervaren verpleegkundige Diazepam. Vanwege het lage Hb geven we het kind een bloedtransfusie (ook bij koorts van 39,5…). Zo mogelijk gaat het kind een dag later over op orale medicatie en z.s.m. weer naar huis.
Vrijdag hebben we een baby van 3 maanden oud opgenomen met malaria en een longontsteking. Dit kindje bleef ondanks medicatie en zuurstoftherapie 1,5 dag lang een zuurstofgehalte van 50% houden (normaal >95%), een hartslag van 220 en een ademhalingsfrequentie van >100/min. Het kindje is vrijdagmiddag overleden. Er is nog geprobeerd te reanimeren, maar dit had geen enkele zin. Als een kindje overlijdt komen vervolgens alle andere moeders er omheen staan om mee te huilen. De moeder moet vervolgens de ziekenhuisopname gaan betalen en nadat de dominee nog een gebed uitgesproken heeft, neemt de moeder het overleden kindje weer op de rug mee naar huis om het daar te begraven. Als de moeder ver weg woont kan het kind eventueel ook bij het ziekenhuis begraven worden. Tineke heeft deze situaties nog niet meegemaakt, Gerlinde wel. Om te lezen is dit misschien heftig, maar wanneer ik (Gerlinde) met zo’n soort situatie geconfronteerd wordt, ben ik er toch niet echt van van slag; het is niet zo dat je het lijden hier niet ziet, maar doordat dood en leven hier zo hand in hand gaan, is het emotioneel afstand houden wellicht een soort beschermingsmechanisme van jezelf. Er is ook niet veel tijd om bij het moment stil te gaan, het overige werk gaat direct weer door. Eenmaal thuisgekomen kan het wel eens leeg aanvoelen, maar dan is het goed dat er in het guesthouse met elkaar gepraat kan worden.
Maandag moest Gerlinde een bloedtest bij een moeder afnemen, toen het Tineke opviel hoe koud haar kind aanvoelde. Even temperaturen dan maar: 32,3 graden. Er zat ook niet veel activiteit meer in het kind. We hebben het kind direct warm huid op huid tegen moeder aangelegd en toen verder gekeken naar een andere oplossing. De bakjes onder de warmtelampen in de verloskamers lagen al vol met andere kinderen en werkende couveuses hebben ze hier niet. Uiteindelijk hebben we creatief infuuszakken opgewarmd en dat met een aantal dekens om het kind heengewikkeld. Verder heeft Tineke het in de gaten gehouden en na een paar uur was de temperatuur gelukkig weer gestegen naar 35,7. Gelukkig is het voor dit moment goed opgelost, maar de oorzaak van de onderkoeling is niet achterhaald, dus je weet niet hoe het verder gaat als zo’n kindje weer mee naar huis gaat.
Geitenmarkt
Zaterdag gingen we naar de zaterdagmarkt. Onderweg zagen we opeens van alle kanten mensen aan komen rennen en als een Malawiaan rent, dan moet er wel echt iets aan de hand zijn… We hoefden niet lang over de reden na te denken, binnen een paar tellen kwam er een gigantische stortbui de hemel uitzetten. We zijn meegehold naar het dichtstbijzijnde afdakje, waar we geschuild hebben totdat de regenbui afnam naar een NL bui. Ondertussen hadden de Malawianen waarmee we schuilden de dikste lol om landgenoten die wel door de regen moesten, kwamen kuddes geiten opgejaagd door kinderen voorbij hollen en slipte een auto van de weg, die een paar mannen weer teruggeduwd hebben. 35 minuten later nam de stortbui af en hebben we onze weg vervolgd naar de markt, waar ze op zaterdag ook geiten blijken te verkopen. Je weet niet wat je ziet: de geiten worden levend, uitgestrekt op een bagagerek achterop de fiets geknoopt. En blèren dat ze doen… maar ja, geef ze eens ongelijk :-). De partij van de dieren zou niet weten waar ze moeten beginnen met het stellen van Kamervragen. Het leverde wel grappige foto’s op, waarna de poserende man daar wel een slaatje uitwilde slaan “200 Kwacha for the picture please”. Haha, daar zijn we dus mooi niet op ingegaan.
Weer
Dat het hier regelmatig tropisch stortregent (met af en toe forse onweer erbij) zal wel duidelijk geworden zijn. Maar we mogen echt niet klagen. Af en toe regent het een hele dag, maar meestal blijft het beperkt tot een enkele douche. Qua temperatuur is het heerlijk; gemiddeld zo’n 25 graden en af en toe hebben we een hele warme dag met temeraturen rond de 30. Wel is het vaak bewolkt, maar af en toe genieten we ook heerlijk van een behaagelijk zonnetje. Door de bewolking hebben we de mooie sterrenhemel helaas nog niet kunnen zien, maar daar kunnen we vast later nog een keer van genieten.
Filmavondje
We hadden het weekend het guesthouse helemaal voor onszelf; de anderen waren naar het meer of een nachtje over in de hoofdstad. Dat betekende een heerlijk relaxed filmavondje samen. Tenminste… Net het eten op het fornuis en ‘pats’, stroom weg. Gelukkig vonden we nog wat petroleum waarop we verder konden koken en was de accu van de laptop opgeladen. Niets kan ons weerhouden van dit avondje. En toen, 5 minuten voor het eind: accu leeg. Gelukkig was het geluk toen aan onze zijde en sprongen de lampen 10 minuten later weer aan: toch de spannende afloop nog kunnen zien! Poseidon, een echte aanrader!
Zondag
De kerk begon om 8u was ons verteld. Bij binnenkomst bleek de dominee echter al halverwege zijn verhaal te zijn, de dienst bleek al om 7.30u begonnen te zijn, oeps… Echter kwamen er tot 10 minuten voor het eind nog mensen binnendruppelen, wat bij de mededelingen aan het eind een mooie vermaning van de ouderling opleverde “zorg er allemaal voor dat je volgende keer op tijd bent, zodat we echt om 7.30u kunnen beginnen. Want als je als Christen al niet op tijd in de kerk kan zijn, hoe wil je dan klaarstaan als Jezus terugkomt…?!”.
Na kerktijd werden we bij Reynier en Willeke ter Haar uitgenodigd. Zij wonen al 16 jaar in Nkhoma. Reynier is medisch directeur van het ziekenhuis, Willeke doet veel op de basisschool. Hele aardige, gastvrije mensen. Dat was echt gezellig!
Outreach
Dinsdag zijn we op outreach geweest; met een Malawiaans team gezondheidswerkers mee naar Campala Clinic, een kleine kliniek in een dorpje 45 min rijden van Nkhoma af. De rit met de ambulance was al een belevenis op zich, met z’n 16-nen in de auto, met hoge snelheid rijdend over onverharde wegen; het doet niet onder voor de vliegende Hollander in de Efteling ;). Op een gegeven moment kwamen we bij omgewoelde nattige kleigrond, waar we glibberend overheen gingen, dit was zelfs voor de Malawianen even een spannend moment. Toch was het vooral genieten, de weidse natuur van de binnenlanden is werkelijk prachtig!
Aangekomen bij de kliniek stond een grote groep vrouwen en kinderen al te wachten. Kinderen en zwangeren kregen vaccinaties en ook kunnen vrouwen langs bij de familyplanning waar ze de prikpil konden krijgen. Wij hebben met vier personen in totaal 126 kinderen gevaccineerd (BCG, PVC, DPT) en poliodruppels gegeven en daarnaast nog een twintigtal zwangere vrouwen voorzien van een Tetanusinjectie. Tussendoor hebben we interessante gesprekken gehad met een Malawiaanse gezondheidswerker, Boston, over de verschillen tussen het leven en werken in NL en Malawi; het is waar dat je het in NL beter hebt qua economische welvaart, maar wij vinden Afrika rijker qua cultuur, met name als het gaat om vriendelijkheid, gastvrijheid en betrokkenheid op elkaar.
Op de terugweg hebben we halverwege nog een moeder met haar kind meegenomen, zodat ze niet de hele afstand hoefde te lopen. Met nog meer mensen in die ene ambulance zijn we weer veilig teruggekomen in Nkhoma. Het was echt een leuke dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
Ziekenhuis
We doen ons werk in het ziekenhuis met veel plezier, alhoewel het de meeste dagen erg druk is. Het aantal opnames per dag is afhankelijk van de dag en het weer; in het weekend en op nationale feestdagen (zoals afgelopen maandag) denken veel moeders dat het ziekenhuis gesloten is, waardoor ze dan niet komen en het de dag na het weekend dus extra druk is, met nog ziekere kinderen omdat ze nog een dag later bij het ziekenhuis zijn gekomen. Idem dito als het regent, dan centreren de opnames zich ook op de volgende dag. We hebben beiden in de veelvoorkomende zorg goed onze draai gevonden; opnames doen, medicatie geven, infusen prikken, bloed afnemen, etc. In de complexere casussen of de kritieke situaties blijft het nog zoeken, doordat nergens standaard beleid of afspraken over bestaan, materialen geen vaste plek hebben, clinical officers of artsen soms slecht bereikbaar zijn en we natuurlijk helemaal nergens op ingewerkt zijn, maar alles zelf uit moeten zoeken. Alles gaat op ervaring en gevoel en dat is af en toe best lastig als je ervaring nog beperkt is…, maar ook in complexere casussen doen we per dag nieuwe kennis op, wat ons voor de volgende dag weer wat bekwamer maakt. Een paar casussen om een iets concreter beeld neer te zetten van waar we iedere dag mee bezig zijn, als eerste een situatieschets van hoe 80% van de kinderen momenteel opgenomen wordt en daarnaast twee situaties die we afgelopen week tegen zijn gekomen:
Een moeder komt met haar kindje van 2 naar het ziekenhuis. Het drinkt niet meer, het spuugt, het reageert nog maar matig en bij de screening blijkt het koorts te hebben. In het lab wordt bloed geprikt, het kind wordt op de OPD door een arts gezien die de diagnose malaria met anemie (laag Hb) stelt en een behandeling voorschrijft. Vervolgens komt de moeder met het kind naar de kinderafdeling, naar ons. Wij prikken een infuus, geven het kind Quinine (en antibiotica als het kind ook nog een infectie heeft). Als het kind een bloedtransfusie moet krijgen prikken we nogmaals bloed. We leggen het kind bij 3 andere kinderen in bed, observeren het of het geen stuipen van de koorts en de malaria krijgt, zo wel dan geven we i.o.m. een ervaren verpleegkundige Diazepam. Vanwege het lage Hb geven we het kind een bloedtransfusie (ook bij koorts van 39,5…). Zo mogelijk gaat het kind een dag later over op orale medicatie en z.s.m. weer naar huis.
Vrijdag hebben we een baby van 3 maanden oud opgenomen met malaria en een longontsteking. Dit kindje bleef ondanks medicatie en zuurstoftherapie 1,5 dag lang een zuurstofgehalte van 50% houden (normaal >95%), een hartslag van 220 en een ademhalingsfrequentie van >100/min. Het kindje is vrijdagmiddag overleden. Er is nog geprobeerd te reanimeren, maar dit had geen enkele zin. Als een kindje overlijdt komen vervolgens alle andere moeders er omheen staan om mee te huilen. De moeder moet vervolgens de ziekenhuisopname gaan betalen en nadat de dominee nog een gebed uitgesproken heeft, neemt de moeder het overleden kindje weer op de rug mee naar huis om het daar te begraven. Als de moeder ver weg woont kan het kind eventueel ook bij het ziekenhuis begraven worden. Tineke heeft deze situaties nog niet meegemaakt, Gerlinde wel. Om te lezen is dit misschien heftig, maar wanneer ik (Gerlinde) met zo’n soort situatie geconfronteerd wordt, ben ik er toch niet echt van van slag; het is niet zo dat je het lijden hier niet ziet, maar doordat dood en leven hier zo hand in hand gaan, is het emotioneel afstand houden wellicht een soort beschermingsmechanisme van jezelf. Er is ook niet veel tijd om bij het moment stil te gaan, het overige werk gaat direct weer door. Eenmaal thuisgekomen kan het wel eens leeg aanvoelen, maar dan is het goed dat er in het guesthouse met elkaar gepraat kan worden.
Maandag moest Gerlinde een bloedtest bij een moeder afnemen, toen het Tineke opviel hoe koud haar kind aanvoelde. Even temperaturen dan maar: 32,3 graden. Er zat ook niet veel activiteit meer in het kind. We hebben het kind direct warm huid op huid tegen moeder aangelegd en toen verder gekeken naar een andere oplossing. De bakjes onder de warmtelampen in de verloskamers lagen al vol met andere kinderen en werkende couveuses hebben ze hier niet. Uiteindelijk hebben we creatief infuuszakken opgewarmd en dat met een aantal dekens om het kind heengewikkeld. Verder heeft Tineke het in de gaten gehouden en na een paar uur was de temperatuur gelukkig weer gestegen naar 35,7. Gelukkig is het voor dit moment goed opgelost, maar de oorzaak van de onderkoeling is niet achterhaald, dus je weet niet hoe het verder gaat als zo’n kindje weer mee naar huis gaat.
Geitenmarkt
Zaterdag gingen we naar de zaterdagmarkt. Onderweg zagen we opeens van alle kanten mensen aan komen rennen en als een Malawiaan rent, dan moet er wel echt iets aan de hand zijn… We hoefden niet lang over de reden na te denken, binnen een paar tellen kwam er een gigantische stortbui de hemel uitzetten. We zijn meegehold naar het dichtstbijzijnde afdakje, waar we geschuild hebben totdat de regenbui afnam naar een NL bui. Ondertussen hadden de Malawianen waarmee we schuilden de dikste lol om landgenoten die wel door de regen moesten, kwamen kuddes geiten opgejaagd door kinderen voorbij hollen en slipte een auto van de weg, die een paar mannen weer teruggeduwd hebben. 35 minuten later nam de stortbui af en hebben we onze weg vervolgd naar de markt, waar ze op zaterdag ook geiten blijken te verkopen. Je weet niet wat je ziet: de geiten worden levend, uitgestrekt op een bagagerek achterop de fiets geknoopt. En blèren dat ze doen… maar ja, geef ze eens ongelijk :-). De partij van de dieren zou niet weten waar ze moeten beginnen met het stellen van Kamervragen. Het leverde wel grappige foto’s op, waarna de poserende man daar wel een slaatje uitwilde slaan “200 Kwacha for the picture please”. Haha, daar zijn we dus mooi niet op ingegaan.
Weer
Dat het hier regelmatig tropisch stortregent (met af en toe forse onweer erbij) zal wel duidelijk geworden zijn. Maar we mogen echt niet klagen. Af en toe regent het een hele dag, maar meestal blijft het beperkt tot een enkele douche. Qua temperatuur is het heerlijk; gemiddeld zo’n 25 graden en af en toe hebben we een hele warme dag met temeraturen rond de 30. Wel is het vaak bewolkt, maar af en toe genieten we ook heerlijk van een behaagelijk zonnetje. Door de bewolking hebben we de mooie sterrenhemel helaas nog niet kunnen zien, maar daar kunnen we vast later nog een keer van genieten.
Filmavondje
We hadden het weekend het guesthouse helemaal voor onszelf; de anderen waren naar het meer of een nachtje over in de hoofdstad. Dat betekende een heerlijk relaxed filmavondje samen. Tenminste… Net het eten op het fornuis en ‘pats’, stroom weg. Gelukkig vonden we nog wat petroleum waarop we verder konden koken en was de accu van de laptop opgeladen. Niets kan ons weerhouden van dit avondje. En toen, 5 minuten voor het eind: accu leeg. Gelukkig was het geluk toen aan onze zijde en sprongen de lampen 10 minuten later weer aan: toch de spannende afloop nog kunnen zien! Poseidon, een echte aanrader!
Zondag
De kerk begon om 8u was ons verteld. Bij binnenkomst bleek de dominee echter al halverwege zijn verhaal te zijn, de dienst bleek al om 7.30u begonnen te zijn, oeps… Echter kwamen er tot 10 minuten voor het eind nog mensen binnendruppelen, wat bij de mededelingen aan het eind een mooie vermaning van de ouderling opleverde “zorg er allemaal voor dat je volgende keer op tijd bent, zodat we echt om 7.30u kunnen beginnen. Want als je als Christen al niet op tijd in de kerk kan zijn, hoe wil je dan klaarstaan als Jezus terugkomt…?!”.
Na kerktijd werden we bij Reynier en Willeke ter Haar uitgenodigd. Zij wonen al 16 jaar in Nkhoma. Reynier is medisch directeur van het ziekenhuis, Willeke doet veel op de basisschool. Hele aardige, gastvrije mensen. Dat was echt gezellig!
Outreach
Dinsdag zijn we op outreach geweest; met een Malawiaans team gezondheidswerkers mee naar Campala Clinic, een kleine kliniek in een dorpje 45 min rijden van Nkhoma af. De rit met de ambulance was al een belevenis op zich, met z’n 16-nen in de auto, met hoge snelheid rijdend over onverharde wegen; het doet niet onder voor de vliegende Hollander in de Efteling ;). Op een gegeven moment kwamen we bij omgewoelde nattige kleigrond, waar we glibberend overheen gingen, dit was zelfs voor de Malawianen even een spannend moment. Toch was het vooral genieten, de weidse natuur van de binnenlanden is werkelijk prachtig!
Aangekomen bij de kliniek stond een grote groep vrouwen en kinderen al te wachten. Kinderen en zwangeren kregen vaccinaties en ook kunnen vrouwen langs bij de familyplanning waar ze de prikpil konden krijgen. Wij hebben met vier personen in totaal 126 kinderen gevaccineerd (BCG, PVC, DPT) en poliodruppels gegeven en daarnaast nog een twintigtal zwangere vrouwen voorzien van een Tetanusinjectie. Tussendoor hebben we interessante gesprekken gehad met een Malawiaanse gezondheidswerker, Boston, over de verschillen tussen het leven en werken in NL en Malawi; het is waar dat je het in NL beter hebt qua economische welvaart, maar wij vinden Afrika rijker qua cultuur, met name als het gaat om vriendelijkheid, gastvrijheid en betrokkenheid op elkaar.
Op de terugweg hebben we halverwege nog een moeder met haar kind meegenomen, zodat ze niet de hele afstand hoefde te lopen. Met nog meer mensen in die ene ambulance zijn we weer veilig teruggekomen in Nkhoma. Het was echt een leuke dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
-
18 Januari 2012 - 14:57
Johan Zoutendijk:
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Doe Reynier en Willeke van ons de groeten. Als ze ons nog kennen?. Wij zijn kennissen van Breus en Ans Blauwendraad. Ik heb Reynier in het verleden is beloofd om nog eens langs te komen. Ik weet niet of het er nog een keer van komt.
Groeten,
Johan Zoutendijk
-
18 Januari 2012 - 18:32
Femmy:
Nog even een reactie, Tineke het was heel erg leuk om met je te bellen.
Goed voor je zelf blijven zorgen. Als je dit leest hoop ik echt dat je goed uitgerust weer aan het werk kon gaan. Succes met je engels. En schrijf maar veel, dat helpt ook om het te verwerken.
We bidden voor jullie. de foto van de geit is toch wel gelukt Tineke is ws later aangekomen.
Heel veel liefs voor jullie allebei. Met ons gaat het prima. groet femmy -
18 Januari 2012 - 18:50
Nelleke Z.:
Lieve dames, jullie maken wel heftige dingen mee zeg!
Interessant om te lezen allemaal en ook wel komisch gelukkig!
Je moet wel goed van je af kunnen praten, maar dat lukt wel begijp ik.?
Hier bijna afscheid van Laura aan het nemen, gaat de 25e voor 7 maanden naar Ecuador.
Jullie heel veel sterkte en plezier weer en natuurlijk bidden we voor jullie.
Liefs, hartelijke groeten Nelleke Z.
P.S : Laat gauw wat van me horen( letterlijk) (-: -
18 Januari 2012 - 19:01
Jeannette:
jullie mail staat hoog in de prioriteitenlijst en wordt dus als eerste geopend. Als ik al twijfelde om ooit terug te gaan is het bij het lezen van jullie mails nu wel duidelijk: GAAN! Wat een geweldig werk mogen jullie doen, ik ruik die geuren zelfs weer, zelfs na precies 1 jaar. Hoe machteloos je soms ook staat het is precies zoals jij het beschrijft Gerlinde. De cultuur gebiedt een andere benadering. Maar een moeder blijft een moeder, waar ter wereld dan ook. En verdriet daar is dan ook zo intens bij het overlijden van zo'n kleintje....Daarom wens ik jullie weer alle kracht en gezondheid voor de komende tijd en schrijf maar veel 'mooie' verhalen!
lieve groeten Jeannette -
19 Januari 2012 - 09:50
Haari:
Hallo Tineke en Gerlinde.
Heel goed dat jullie als professionals afstand kunnen nemen van alle dagelijkse ellende in het ziekenhuis. Anders ga je er aan onderdoor. Zo doe ik ook mijn werk als uitvaartorganist.. Naarmate je het werk langer doet, zal dit wellicht ook steeds beter gaan.
Hebben jullie een vast weekschema qua werk en vrije tijd? Hoe lang duurt een werkdag?
Ik zie uit naar jullie volgende verslag.
Groet: Harrie. -
19 Januari 2012 - 10:24
Esther Stoel:
Hoi hoi,
Bijzonder om jullie verhalen te lezen. Wat een heerlijke cultuur!! Zo totaal anders dan NL. Geniet ervan. Ook bijzonder om het contrast zo te zien en ervaren, lijkt me. T ga jullie goed in alles wat je doet. Veel zegen gewenst! Groetjes Esther -
19 Januari 2012 - 13:05
Afdeling 1AB Diak :
Hee lieve Gerlinde..
Wat leuk om zo al jullie verhalen te mogen lezen.. En wat een leuke foto's.
Lukt het infuus prikken al bij de babietjes met een donkere huidskleur? Dan weten we voortaan bij wie we moeten zijn ... :)
Vanavond afscheid van Anneloes, Annemarie en Katrien.. Wat gaat de tijd toch snel he..
Heel veel plezier nog.
Liefs namens alle collega's 1AB
(Anneloes en Carolien) -
19 Januari 2012 - 22:10
Gerrit En Margreet:
Hoi Tineke even een test og het goed gaat. -
19 Januari 2012 - 22:12
Gerrit En Margreet:
Hai Tineke en Gerlinda,
We hadden al een reactie geplaatst maar zien dat deze niet is doorgekomen :eek:
Mooi dat jullie ons tussen de jalouzieen van jullie ervaringen hebben laten meekijken.
Wat een ervaring doen jullie daar op en wat mogen jullie ook weer veel geven van de ervaringen en kunde die jullie hier in Nederland hebben opgedaan.
Een voorrecht om voor deze kinders met kun moeders te mogen zorgen er voor hen te mogen zijn.
In een omgeving waar je medische hulp mag verlenen en de fsciliteiten wel te wensen overlaten zal zeker niet meevallen. En dan is het idd zo dat ervaring en kunde een must zijn...
Gods Zegen en we horen weer,
Lieve groeten van (oom) Gerrit en Margreet -
24 Januari 2012 - 01:34
Lute:
Hey moeder en dochter,
Wat bijzonder om jullie reisverslag te lezen, en heel heftig ook!! En de foto's zijn ook mooi!! Vooral de indrukwekkende regenbuien en natuurlijk de arme geit op de fiets......
Wat zal het een onvergetelijke ervaring voor jullie zijn dit alles, echt heel bijzonder!
Een groet uit het koude, regenachtige Nederland,
Lute -
24 Januari 2012 - 01:34
Lute:
Hey moeder en dochter,
Wat bijzonder om jullie reisverslag te lezen, en heel heftig ook!! En de foto's zijn ook mooi!! Vooral de indrukwekkende regenbuien en natuurlijk de arme geit op de fiets......
Wat zal het een onvergetelijke ervaring voor jullie zijn dit alles, echt heel bijzonder!
Een groet uit het koude, regenachtige Nederland,
Lute -
24 Januari 2012 - 08:33
Petra L.:
Wat een fantastisch verslag weer; jullie laten ons het echt "meebeleven"!!
Ik kijk ook echt uit naar jullie verslagen en foto's! Erg mooie foto's ook!
Geniet van jullie ervaringen hoe heftig ze soms ook zijn. Gelukkig hebben jullie ook elkaar om alles te delen! Dat zal wel een heel byzondere band opleveren; leuk hoor!
Alle goeds en pas goed op julliezelf!
Groetjes, Petra -
26 Januari 2012 - 20:06
Badra En Bert :
Hallo wat een spannende verhalen en wat een boel regen, en die geit vond Badra echt wel raar hoor op een fiets, en dan de foto´s als jullie in het ziekenhuis werken die zijn erg mooi.
Heel mooi dat jullie andere mensen helpen, dat hoort zegt Badra.
Doe je best, doorgaan met andere mensen helpen en vertrouw op God¨´ woorden van Badra´´´
Stel mijn vertrouwen op de Heer Mijn God!
Jij bent het licht van de wereld zegt Badra, en de licht helpt , ook eigen woorden van Badra´´
een hartelijke groet van alle bewoners maar in het bijzonder van Badra / en Bert -
29 Januari 2012 - 18:20
Ada Toebes:
beste tineke en gerlinde
mooi om jullie verslag te lezen en de enthousiaste reisverhalen
wat een belevenissen zo
wat boeiend om zo je werkeravring te gebruiken in dit land en dit ziekenhuis
als ik het lees zou ik er zo bij willen zijn
door mijn onlangs gemaakte reis komen situaties ook bekend voor
maar de hele ziekenhuis situatie lijkt een film
onwaarschijnlijk als je de medische wereld hier gewend bent
heel veel succes samen
en zegen op jullie werk
geniet ervan en blijf lekker schrijven
groetjes Ada -
29 Januari 2012 - 20:15
Ida:
leuk om met jullie mee te kunnen leven. wat een andere wereld...
Fijn dat jullie je in kunnen zetten voor die mensen! En ik merk dat jullie ook proberen af en toe iets leuks te doen, al moet de stroom dan wel meedoen...
Hier is het ook goed, we letten op of aan de Arendhorst ook alles ok is. Tot nu toe lijkt mij dat het geval. Een hartelijke groet namens ons allen, Ida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
